De veiligste plek in huis

Oscar:
Helaas, ik heb u even niks te melden. Ik heb niemand wat te melden. Want als ik ga melden wat ik echt te melden heb, vindt u me vast een zeurpiet. Dus meld ik het maar niet.
Wat ik zo de hele dag doe? Wel voornamelijk boven in de kast zitten, tussen de kleren van mevrouw K. Vindt ze niet leuk nee, want alles komt onder de kattenharen, zegt ze, maar dan zeg ik dat het gewoon is zoals het is, en daar laat ik het dan bij. Af en toe loop ik wel even beneden rond, maar als...eh...., nou ja, dan vlucht ik weer naar boven en kruip ik terug in de kast. En ik doe mijn dingen verder op de bak omdat ik dat momenteel buiten niet wil doen wegens eh... u weet wel. Ja, precies.
En ondertussen leef ik dus van maaltijd tot maaltijd, zeg maar. Voornamelijk tussen de blouses en jasjes inderdaad, en dan helemaal achterin. Nee, echt lekker ruiken doet het daar niet. Wel, het is niet bepaald Chanel wat mevrouw K. af en toe op haar kragen spuit, maar meer van die andere luchten die wat goedkoper zijn. Zegt ze zelf, heh? Dat zit ik hier heus niet te verzinnen dus, nee. Ja, op de lentekleding zitten lenteluchtjes. Bloemige boventonen inderdaad, met een wat kruidige middentoon als het ware. Nee, schoenen heeft ze gelukkig in een andere kast staan... Maar ik heb het liefst de wat meer winterse geuren, dat muskachtige of met patchouli of hoe dat heet. Warmer ja. Maar die luchten zitten vooral aan haar dikke truien en die heeft ze dan weer aan een ander rek hangen, waar ze beter bij kan en omdat ze die nu weer wat vaker draagt. Dus niet in mijn kast, nee. Maar het is over het algemeen niet vervelend om tussen de mouwen en kragen met lenteluchten te liggen. Nee, beter bloemen en kruiden dan schimmels bijvoorbeeld. Of hondenlucht, want daar hou ik ook niet van. En bovendien is die kast de veiligste plek in huis, en dat telt ook.
Wat ik eigenlijk het lekkerste vind is de schone was. Lakens bijvoorbeeld, die gewassen zijn met water en lavendelstroop. Ja, het zit in een fles en ziet eruit als blauwe stroop, en dat gooit ze dus in die machine, die naast mijn kast staat.

Nee, ik weet nog niet of ik kerst ga vieren, want eigenlijk vind ik dit de rotste tijd van het jaar. Nee, ik ga niet zeggen waarom, want dan zit ik weer te zeuren en dat wil ik niet. Krijgen de mensen een verkeerd beeld van me, ja. Misschien dat ik morgen wel wat langer beneden zal zijn, als het bezoek er is. Misschien krijg ik dan wel wat extra lekkere hapjes, je weet maar nooit.
Ja, ik weet dat het ergste nog moet komen en ben er niet gerust op. Ja, het zou best kunnen dat ik hooggevoelig ben, wie zal het zeggen, heh? Maar het is zoals het is, en ondertussen ga ik gewoon in de kast als het nodig is.
En nou weet u ook hoe het zit en waarom ik dus niks te melden heb. Kunnen we nu dan dit onzinnige interview afsluiten? Dank u wel.