Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

zondag 31 juli 2011

Boze ogen

Wij liepen door de Parallelstraat toen wij de oude dame Poekie weer eens voor haar deur zagen zitten. Zij had echter niet veel te vertellen en keek erg verstoord op toen wij al te dichtbij haar kwamen.
Het bekende verhaal dus.













En toen zij Oscar ontwaarde, trok er een zware onweersbui over haar snuit.
We probeerden haar nog te overtuigen van het feit dat Os geen vlieg kwaad doet (nou ja....) en dus geen gevaar voor haar vormde, maar dat wilde ze niet van ons aannemen. Je weet immers maar nooit, mensen kunnen wel zoveel zeggen, en daarom hield zij de Os erg goed in de gaten en probeerde ze hem tegelijkertijd met haar blikken te doden.






Oscar begreep daar niets van en was voor de veiligheid maar op een wielhuis geklommen. Bovendien had hij vanaf de motorkap een beter uitzicht over de straat.
En toen hij ook nog Columbus aan de overkant van de (smalle) straat voor het raam zag zitten, vergat hij op slag de boze blikken van Poekie.












Mevrouw Katblad had Columbus nog helemaal niet gezien, maar Oscar had haar op zijn aanwezigheid attent gemaakt. Ja, zo gaat dat wel vaker. Als onze reporters heel strak in een bepaalde richting staan of zitten te kijken, kun je er donder op zeggen dat daar iets aan de hand is. Soms niet voor ons waarneembaar, dat is waar, maar vaak ook wel, zoals nu. Ja, verstopt achter de bladeren van de Hortensia zag mevrouw K. nog net het kleine koppie met boze oogjes naar de Os loeren. Oh, wat had Columbus graag naar buiten gekomen om Oscar uit zijn straat te jagen!
Wij zien trouwens dit ventje (Columbus dus) heel vaak voor het zolderraam van zijn huis zitten, waar hij de capriolen van de Boez op het dak volgt. Dan kijkt hij heel anders uit zijn doppies: verlangend om daar ook te mogen klimmen en boos omdat het raam dichtzit! Hoewel, het kan ook zijn dat hij graag de Boez een keer zou willen duidelijk maken dat er op zijn dakterras niet geklooid mag worden. Ja, dat zal het wel zijn.....

zaterdag 30 juli 2011

Goed te behappen...

Wamy:
Mijn moeder schijnt erover geklaagd te hebben dat ik nooit op tijd thuis ben voor het eten, maar ik heb ook geen enkele reden om dat te doen. Ik bedoel maar, het is zó kinderlijk eenvoudig om hier in deze buurt aan je kostje te komen!
Ze was effe weg gegaan, die vrouw van het Katblad, en ik heb dus maar heel effe nodig, qua tijd dan. Gewoon stiekem door het loket naar binnen en snel een paar flinke happen nemen. Goeie brokken inderdaad, van hoogstaande kwaliteit en heerlijk van smaak ook nog. En die bakkies zitten altijd minstens half vol dus dat is goed te behappen, heh?

Wel, het is me wederom gelukt en ik kan er weer een poosje tegen.
En als ik nou later op de dag weer trek krijg, kom ik terug en ga ik hier liggen posten. Jawel, tussen de plantenpotten ziet ze jou niet en kun jij haar wel zien. Dan is het een kwestie van afwachten, en zo lang is dat niet want ze staat altijd wel even op voor toiletbezoek, het koffieapparaat of een kruidje plukken in de Kruidentuin. Dat laatste was inderdaad zojuist het geval; ik zag haar met de schaar vertrekken en dacht: Nu of Nooit!
Ik hoop wel dat ze opmerkt dat de bakjes bijna leeg zijn en ze bijvult, anders zit ik er straks mooi naast!

Mevrouw Katblad kwam thuis en zag nog net hoe Wamy het huis verliet. Hij zag haar trouwens niet, want hij was alweer met zijn volgend plannetje bezig: een bezoekje aan de tuinen achter het huis van Gizmo en Sonny. Wij hoorden tenminste dat hij daar niet veel later werd gesignaleerd.
Bij controle van de voerbakjes van de senioren bleek dat Wamy goed zijn best had gedaan......



vrijdag 29 juli 2011

Mondje dicht....

Panda:
Sommige illegalen komen zo vaak bij ons langs, gedragen zich zo netjes en zijn zo vriendelijk, dat je bijna zou denken dat ze hier thuishoren. Ja, ze zijn dan helemaal vertrouwd geraakt in ons dagelijks beeld zeg maar, en vormen eigenlijk ook geen enkele bedreiging meer.
Ja, dat soort figuren blijft natuurlijk wel een probleem voor onze partij, Hof is Vol. Regels zijn regels, dat is waar, maar neem nou die wat dikkige rood-witte die daar loopt, heh?




Die Oscar inderdaad, ja.
Wel, zit geen centje kwaad bij die jongen en hij is een goeie vent. Komt wat gras eten, snuffelt een beetje rond en valt ons totaal niet lastig. Nee, hij markeert de boel hier ook niet, en ook dat is erg belangrijk in dit verhaal.







Het is en blijft echter een indringer, dat moge duidelijk zijn. Maar moet ik hem nu alweer de tuin uitzetten? Terwijl hij me eigenlijk helemaal niet tot last is?
Inderdaad, onze partij schrijft voor: wie hier niet woont moet oprotten. Terug naar eigen gebied, zo te zeggen.
Maar, mevrouw Katblad, ik zit hier op dit moment helemaal in mijn eentje een tikje eenzaam te wezen, en eigenlijk vind ik het best een soort van gezellig dat hij hier wat rondsnuffelt. Ja, het houdt mij af van gepieker en de daarop volgende depressieve bui, en mocht ik constateren dat hij dingen doet die niet door de beugel kunnen, kan ik hem altijd alsnog de tuin uitmeppen, niet? Daarom ja.
Nee, onze partijleider (Myo - red.) zal het niet met mij eens zijn en direct ingrijpen eisen. Maar Myo is er nu even niet, heh? En u gaat mij niet verraden, toch? Wel, dan laat ik die Os nog maar even lekker zijn gang gaan. Hoef ik inderdaad niet te piekeren of depri te worden en kan hij nog effe fijn rondsnuffelen en genieten van onze mooie tuin. Ja, twee vliegen in één klap, dat heeft u goed gezien.
Sta ik er goed op trouwens? Kijk ik niet te lief op die foto's van u? Ah, u gaat er vandoor. Laat u dat ventje dan nog even hier? Mooi. En eh, mondje dicht, heh? Dank u wel, mevrouw Katblad.

donderdag 28 juli 2011

Hij heeft dat van zijn vader

Poeki:
Mevrouw Katblad, heeft u mijn zoon ook gezien? Ja, grijs met wit, klein van stuk en brutale ogen. Vrij slank inderdaad.
Of ik de Wammes bedoel? Nee, mijn zoon heet Wamy. Of Mister Wamy om precies te zijn. Oh, wij bedoelen dus dezelfde.
Wel, heeft u hem gezien of niet?






Alweer een paar uur geleden, zegt u? In de Katbladstraat nog wel?
Ja, dat is een beetje het probleem, heh? Mijn zoon springt hier (Steeg van Storm - red.) altijd naar beneden, maar kan dan vervolgens niet meer terug naar boven. Ja, vanaf het balkon dus van die oude rooie (Gabber - red.). Ik geef toe, het is een hele sprong en het is erg knap van mijn zoon dat hij die kan maken, maar daardoor is hij dus regelmatig langere periodes van huis en niet op tijd voor zijn diner.




U vertelt mij nu dat hij ruimschoots aan zijn trekken komt qua voedsel? Ah, mijn kleine ventje steelt dus. Nee, dat heb ik hem niet geleerd dus waarschijnlijk heeft hij dat van zijn vader.
Wel, het spijt mij erg dat Wamy dergelijk gedrag vertoont mevrouw Katblad, maar ik kan daar verder helaas niets aan doen. Nee, als hij op straat is heb ik geen zicht meer op wat hij allemaal uitvoert, en ik ben niet van zins om hem te volgen en ook zo'n gevaarlijke sprong te maken. Ja, hij is een volwassen vent en moet verder zijn eigen boontjes doppen. Het is alleen vervelend dat hij steeds maar niet voor het diner komt opdagen. Wilt u dat tegen Wamy zeggen als u hem ziet? Dank u wel mevrouw Katblad, dan ga ik nu maar weer naar huis. Ja, u ook nog een goedenavond.

Van de bovenste richel

Hé Boez, ga eens wat doen!
Ja, 's nachts een vent, overdag ook een vent, heh? Moet je maar niet de hele nacht buiten blijven lopen klooien met je vriendje. Nou ja, de halve nacht dan, maar toch.









Ja, ik heb het tegen jou, Boez met de slaapoogjes!
Slimme jongen!

Wij hadden namelijk het kattenluik gisteravond op inkomend verkeer gezet toen alleen Cera nog buiten was, maar op een gegeven moment kwam Os naar binnen en hield met zijn achterste het klepje net zolang omhoog tot de Boez zich langs hem heen naar buiten had kunnen wringen. Oh, wat een lol hadden die twee samen! Daarna was het hek van de dam natuurlijk. En tenslotte is mevrouw K. maar naar bed gegaan, veel te laat voor haar doen.


Jullie hebben mevrouw K. wel lekker wakker gehouden, heh? Stelletje deugnieten!

Ja, want we hoorden best wel vaak het luikje klepperen, maar als we dan beneden kwamen was er geen Boez of Os te bekennen. Eerder op de avond hadden we trouwens nog geprobeerd Os naar huis te brengen, maar nadat Os braaf met ons mee was gelopen en voor zijn voordeur stond, veranderde hij van gedachten. Er zat namelijk een vreemde lapjeskat onder een wielhuis en een eindje verderop liep een vreemde (zeer donkere) cyper rond, dus er was nog te veel te doen op straat.
Maar nu wordt er dus vooral veel geslapen. Zul je zien dat er vanavond pas weer leven inkomt en dat we weer zo'n nacht krijgen.
Tuig is het! Van de bovenste richel inderdaad!

Bollewangen, hoe het begon

Hoe het begon?
Wel, twee jaar geleden zagen wij regelmatig de betreffende rode kater in diverse buurten rondlopen en gingen over hem schrijven. Eerst zag hij er prima uit, later was hij af en toe behoorlijke gewond en graatmager geworden. Iedereen dacht dat het hier om een zwerver ging en er werden door bezorgde stadsgenoten in een groot gebied folders opgehangen met het verzoek aan mensen te proberen de kater te vangen opdat hij medisch behandeld kon worden. Door heel veel mensen was is moeite gedaan hem te vangen (ook met vangkooien, lokken met eten etc.), maar zonder succes dus. De "assistent" van Bollewangen meldde zich toen plotseling door het telefoonnummer dat op de folder stond te bellen.
Hij stemde toe in een gesprek met de dierenbescherming over zijn kat (die dus Pincho bleek te heten), maar kwam op de afgesproken tijd niet opdagen. Zijn adres heeft hij nooit opgegeven.
Aan ons Katblad stuurde hij de volgende brief:


Pincho??? Anoniem bericht.

HOLA, ik ben de assistent van B.W., B.W. zijn echte naam is Pincho. Pincho is geen zwerfkat, Pincho is een van de weinige echte katers, zoals ze horen te zijn wel te verstaan, vrij om te gaan en staan waar hij wilt. Schijt aan iedereen die hem wil beperken en slim en sterk genoeg om iedereen die dat probeert aan te kunnen. Pincho lijkt een eenling maar heeft voldoende vriendjes. zijn teritorium en vrijheid kent geen grenzen en die zal hij zich ook niet op laten leggen. ik de assistent helpt hem met wat hij wilt of nodig heeft, alle bezorgdheid vind ik wat onnodig maar ergens wel begrijpelijk. bij deze wil ik jullie dan ook gerust stellen en duidelijk maken dat Pincho een warm huis en dagelijks volle voederbakken heeft om naar thuis te komen. p.s. laat niemand Pincho iets aan doen zonder mijn toestemming, dat houd een dierenvriend vriendelijk. mochten er nog vragen zijn kunt u mij mailen op: (...............).


Een verder contact met deze "assistent" heeft nooit plaatsgevonden; wij beschikten niet over zijn (of haar) telefoonnummer. Helaas, want we hadden graag met deze meneer (of mevrouw) willen spreken.
Er is daarna nog door verschillende dierenliefhebbers moeite gedaan om uit te zoeken waar Pincho woonde, maar Pincho is letterlijk niet te volgen. Hij duikt steegjes in en klimt over hekken en muurtjes om daarna uit het zicht te verdwijnen. Ook is er contact opgenomen met diverse instanties (asiel, dierenartsen, nogmaals dierenbescherming, dierenambulance) maar men zag geen mogelijkheid om binnen de wet deze zaak op te lossen. Alleen als er sprake is van ernstige verwaarlozing of ziekte kan geprobeerd worden de kat van de straat te plukken. Zolang Pincho dus schijnbaar gezond is en niet ergens ligt te zieltogen, kun je niets doen. Misschien als iemand filmopnamen kan maken van Pincho die een andere kat in de gracht mept? Er zijn best wel getuigenverklaringen maar bewijs maar eens dat het echt Pincho was die deze getuigen aan het werk zagen, en niet een andere rode kater.
Het enige wat we dus tenslotte kunnen doen is goed in de gaten houden of Pincho verschijnselen van één of andere ziekte of uitputting vertoont. Pas dan kan de dierenbescherming optreden. Zo hebben wij (van het Katblad) dat tenminste begrepen.

Tot zover dus over de achtergrond en het voorafgaande.
Verder willen wij van het Katblad graag Pincho blijven fotograferen en verslag uitbrengen van zijn bezoeken aan de Katbladbuurt. Zo houden wij hem op onze manier nog een beetje in de gaten.

De redactie.

woensdag 27 juli 2011

Verder zeggen wij niets.....

Gisteren kwam Bollewangen weer onze straat in, maar hij had deze keer geen haast. Nee, want hij kwam Gizmo en Sonny tegen, en die vond hij beide reuze interessant.
De kennismaking met Gizmo echter verliep niet zo prettig. Weliswaar kwamen de neuzen even dicht bij elkaar, maar beide haarfabrieken besloten dat een verdere kennismaking geen zin had. Nee, integendeel, want Gizmo blies naar Bollewangen (alias Pincho) en trachtte hem een mep te verkopen, maar Bw mepte zo snel terug dat Gizmo eieren voor haar geld koos.


Oscar had het allemaal gezien en wilde verhaal gaan halen bij de (half-)zwerver. Immers, Gizmo is een goede vriendin van Os en voor goeie vrienden moet je altijd opkomen. Ja, altijd, behalve natuurlijk als de betreffende vijand gevaarlijk is en groter en sterker dan jij, heh? Bollewangen haalde namelijk nogal bruut uit naar Oscar, dus zag Os van zijn eerdere voornemen af....
Groot gelijk Os, je kunt ook al te galant zijn en hoeft niet te overdrijven; Gizmo zal het je niet kwalijk nemen als je een stapje terug doet voor Bw!


Vervolgens richtte Bw zijn aandacht op Sonny Boy, die al eerder door de hitsige kater was gevolgd en daarom op een tafel was gesprongen.













Sonny snapte helemaal niks van de bijzondere aandacht die Bw voor hem had, maar was toch wel zo nieuwsgierig naar de niet-gecastreerde soortgenoot dat hij toch besloot in de buurt te blijven en de halfwilde kater te bestuderen.
Ziet u het verschil tussen deze foto en de vorige? Wat wij daarmee bedoelen? Wel, dat kunt u zelf best wel verzinnen en meer willen wij hierover niet kwijt (op dit moment althans).




Bollewangen (alias Pincho dus) moest uiteraard wel ook het gebied achter zich goed in de gaten houden, want er waren ondertussen zoveel belangstellenden opgedoken dat hij daar erg onrustig van werd. Ja, het leek wel één grote familie die er om hem heen zat en liep, en waarschijnlijk waren ze allemaal nog vijanden van hem ook.
Nee, ook bij deze foto zeggen wij verder niets over het uiterlijk van de ongeholpen, arme sloeber.




Het mens van Giz en Sonny (ja, ook zij was aanwezig) had Bw nog niet eerder ontmoet en liep over van medelijden met de half-zwerver. Ze vroeg om wat eten voor de verwaarloosde kater en natuurlijk wilden wij dat wel beschikbaar stellen. Mevrouw Katblad had al eens eerder gepoogd Bw te verwennen met een bakje voer, maar toen had hij blijkbaar niet zoveel trek want hij had het eten geweigerd. Deze keer echter viel hij direct op de Gourmet aan en werkte het in korte tijd weg.




Miss Giz durfde niet meer dichtbij Bw te komen, maar nieuwsgierig als ze was keek ze wel toe hoe de kater met grote happen de Gourmet burgemeester maakte.
Bw stopte af en toe met eten omdat er nog iemand (die hij in de gaten moest houden) zat toe te kijken.








Oscar inderdaad, die zich afvroeg waarom deze engerd wel Gourmet had gekregen terwijl hem altijd de deur wordt gewezen als de redactiekatten hun mousse krijgen. Maar misschien zou Bw wel wat voor hem overlaten?
Mooi niet dus, want Bw had heel erge honger.








Toen het bakje leeg was, ging Bw zo snel mogelijk weer achter Sonny aan. Die dacht zich mooi verstopt te hebben maar Bw is niet op zijn achterkop gevallen (wel geslagen maar dat is wat anders) en had hem zo weer in de smiezen.
Hoewel, wij dachten toch echt dat Sonny Boy een jongetje was (zijn naam zegt het immers al) maar Bw denkt daar duidelijk anders over.






Gelukkig kwam Japekoppie de wanhopig kijkende Sonny een pootje helpen. Tenminste, dat was hij van plan. Maar toen hij de lucht van de halfwilde kater had opgesnoven, bedacht hij zich en trok zich terug. Arme Sonny. Wat nu?









Wel, Sonny vluchtte naar een wielhuis aan de overkant (vast en zeker met de bedoeling om daar onder te kruipen - en waar Gizmo trouwens al eerder naartoe gevlucht was) maar Bw raakte wat in de war door de Miss, die hem probeerde af te leiden door  een sprintje de andere richting uit.
Het is een wonder dat Bw niet duizelig werd van al die haarfabrieken die van hot naar her vlogen!

Ja, want ook Cera en de Boez liepen nog ergens rond (maar hielden wat meer afstand van Bw), en mevrouw Troy zat in de buurt van het Poezenloket omdat zij Wamy in de gaten moest houden; hij zou natuurlijk best op het idee kunnen komen om van de gelegenheid gebruik te maken en de voerbakjes in de keuken van de redactie te plunderen.
Nee, Wamy had geen enkele belangstelling voor de grote, rode kater, maar dus wel voor luxe brokken van de dierenarts! Ja, je moet maar weten waar je prioriteiten liggen, heh?









Wel, het mens van Giz en Son vond het tijd om haar haarfabriekjes terug naar huis te brengen, en toen zij hen een snoepje beloofde bij thuiskomst, liepen ze braaf met hun mens mee.
En wat deed Bw? Die liep wat minder braaf achter het stel aan, want hij had blijkbaar nog steeds niet genoeg van het kleine, rooie katertje Sonny Boy.
De redactie was dus mooi van Bw af (klinkt niet aardig, maar goed) en de rust keerde weer terug in de Katbladstraat. Tenminste, zo leek het eerst.




Maar om een nog veel langer verhaal kort te maken:
Wamy kreeg uiteindelijk toch nog wat (goedkope) brokken in een plastic bakje (maar wel buiten dus) en de redactiekatten waren het niet eens met deze gang van zaken en Bw was helemaal tot de voordeur met Sonny meegelopen en keerde later gedesillusioneerd weer terug bij de redactie waar hij nog een partijtje lastig zat te wezen.





Japekoppie heeft nog gepoogd Bw de straat uit de krijgen maar faalde jammerlijk.
En tenslotte heeft mevrouw Katblad de reporters naar binnen geloodst om van het gezeur met de ongecastreerde kater af te zijn.
De reporters waren het met deze gang van zaken wel eens en hebben braaf hun avondmaal genuttigd.

Voor galg en rad

Onze oude mevrouw Troy (17) maakt de laatste tijd erg veel uitstapjes. En was zij in haar jonge jaren nogal éénkennig, nu heeft zij zelfs Oscar geaccepteerd als haar persoonlijk begeleider naar de Hoftuin wanneer zij daar wat hapjes gras wil gaan nuttigen. En daar Oscar het gras op die plek ook erg kan waarderen, vindt hij het niet bezwaarlijk om zich van deze taak te kwijten. Zodoende deze foto dus.




Maar door hun bezoek brachten zij deze keer Panda in verwarring.
Panda had zich duidelijk voorgenomen wat te gaan luieren op het bankje naast de trap, maar moest nu opeens waakzaam en op zijn hoede zijn omdat er twee vreemdelingen zijn tuin bezochten. En dat kan hij als lid van de partij Hof is Vol natuurlijk eigenlijk niet toestaan.
Trouwens, mevrouw Troy en Oscar waren niet zijn enige probleem.




Nee, want ook Igor had zich toegang tot de tuin verschaft (ongetwijfeld via het dak en balkon) en zat op zijn gemak bij het schuurtje de andere twee "illegalen" te bestuderen. Oscar kende hij natuurlijk wel (had hem zelfs al een paar keer gestalkt), maar die oude dame had hij weliswaar een keer vluchtig ontmoet, doch daar was het bij gebleven en dus bleef zij erg interessant voor hem. Ja, Igor leert graag iedere haarfabriek wat beter kennen en gaat daarin soms wat te ver, maar daarover hebben we u al eerder bericht.










Panda had derhalve drie vreemdelingen in de gaten te houden en wist niet goed op wie hij nu zijn aandacht moest vestigen. Vandaar dat hij van de één naar de ander lag te loeren en het alsmaar draaien met zijn kop kostte hem best aardig wat energie. Nee, dat is niet bepaald aangenaam als je je had voorgenomen om te gaan liggen luieren!
Maar vooralsnog maakte Panda geen aanstalten om overeind te komen, en daaruit maakten we op dat er nog steeds een soort van partij-zomerreces is en de vreemdelingen op dit moment gedoogd worden dus. Hoewel, het kan natuurlijk ook zijn dat Panda geen zin had om met zijn luie lijf van het bankje te komen en erop rekende dat partijleider Myo hem niet zou betrappen op het verzaken van zijn plicht.

Vandaar dat Igor zich in het totaal niet bedreigd voelde en alle tijd nam om mevrouw Troy van een afstandje te bestuderen.
Toen hij echter in de gaten had dat de oude dame zich vol overgave met grashappen bezighield en het erop leek dat zij hem helemaal niet had zien zitten naast het vuilnisvat, waagde hij zich langzaam dichterbij en poogde tenslotte zelfs onder haar staart te snuffelen. Nee, Igor heeft inderdaad geen manieren, dat klopt; waarschijnlijk zijn zijn huisgenoten veel te lief voor hem en groeit hij zodoende op voor galg en rad.










Het ging zo snel en onverwacht dat wij het niet konden fotograferen, maar Igor kreeg een grom en een lel van mevrouw Troy, en u snapt natuurlijk waarom zij op een dergelijke manier meende te moeten optreden. Igor zelf snapte ook best wel de reden van deze uithaal (dat hopen wij tenminste, anders heeft hij toch wel een probleem) en liep snel van mevrouw T. weg voordat hij nog een lel van haar zou moeten incasseren.






En het was maar goed dat Igor mevrouw T. verder met rust liet, want haar zoon Japekoppie was ook in de Hoftuin gearriveerd en keek erg boos in de richting van het kleine, brutale ventje. Het is niet zo dat Japekoppie een moederskindje is, maar als iemand het lef heeft om zijn mama of een ander lid van zijn familie lastig te vallen, leer je zijn dappere, zeer moedige kant kennen. Ja, als het moet kan Japekoppie van het ene op het andere moment veranderen van een vredelievende, sullige kater in een woeste tijger. U gelooft ons niet? Wel, ga dan maar eens graven in de archieven van ons Katblad, dan kunt u lezen hoe hij elke Schrik van de Buurt weerstond of zelfs aanviel als er ook maar één poot naar één van zijn huisgenoten werd uitgestoken! Maar dit terzijde.

Japekop had gezien dat zijn moeder goed in staat was haar eigen eer te verdedigen en dat Igor haar met rust liet, dus ging hij erbij zitten om rustig de boel te bekijken en te overwegen of dit voor hem wel het juiste moment was om zijn hapje gras te komen scoren; iets waarvoor hij natuurlijk aanvankelijk was gekomen. Erg druk daar bij die trap, heh Japekop? Nee, niks voor jou, zo'n kattenmenigte. Ander keertje terugkomen dan maar, heh?

Japekop werd trouwens op zijn beurt weer in de gaten gehouden door Harremans, die op het tafeltje voor het huis van Bohr zat. U ziet hem niet zitten? Achter de fiets?







Wel, nu ziet u hem wel.
Ja, hij zit er inderdaad erg mooi bij, maar zijn blik voorspelt niet veel goeds.
Mevrouw Katblad besloot in elk geval om naar de Katbladstraat terug te keren (koffietijd namelijk) en riep haar reporters om met haar mee te gaan. Ja, ze mochten natuurlijk ook blijven, maar dan op eigen risico uiteraard.
Toen mevrouw K. zich omdraaide en naar de Poort liep, zag ze dat ons Meisje Cera al die tijd in onze buurt was gebleven.




Nee, Cera komt niet in de Hoftuin als daar één of meerdere leden van de partij Hof is Vol rondlopen. Zij werd al zo vaak op brute wijze uitgezet dat zij het risico niet meer wil lopen, en blijft daarom braaf bij de Poort op ons zitten wachten. Altijd weer ontroerend, haar trouw, betrokkenheid en geduld. Hoezo zijn haarfabrieken solitaire dieren en hechten ze alleen maar aan hun huis? Nee, in dit Katblad hebben wij al diverse keren bewezen dat die bewering lang niet altijd opgaat (althans, niet wat onze stadskatten betreft).

Wij misten trouwens wel al een tijdje de Boez, hadden hem al vele uren niet meer gezien. Hoog tijd dus om hem te gaan zoeken!





Lang hoefden we echter niet te zoeken of roepen. Onze jongste zat gewoon binnen achter het kattenluikje en wilde niet naar buiten!
Later zou hij zich echter toch nog bij de groep voegen en toen viel het ons op dat hij enigszins mank liep. Nee, wij weten niet wat hij heeft uitgespookt en hoe hij deze blessure opliep, maar wij kunnen u wel berichten dat hij inmiddels weer normaal rondhuppelt.

Gras en nagelkruid

Toen mevrouw Katblad even plaatsnam op het bankje in de Kruidentuin, kwam Lima uit de struiken tevoorschijn en ging hij midden op het pad heel ontspannen zijn snuit liggen wassen. Heel opmerkelijk, want Lima houdt zich meestal verstopt voor mensen en geeft zich nimmer of nooit bloot.







Mevrouw K. liep op Lima af en die bleef zowaar rustig (nou ja) liggen, liet zich bovendien ook nog eens aaien!
Eindelijk contact met dit bange ventje, en dat kwam vast en zeker door die paar keer dat hij met ons mee ging wandelen. Zo zie je maar, je kunt haarfabrieken niet dwingen, maar met een beetje geduld kan je tenslotte toch vriendjes met ze worden..... Vooral niet te opdringerig zijn en het initiatief aan hen laten!



Ja, Lima lag lekker te rollen en liet zich heerlijk over zijn buikje aaien.
Maar opeens leek hij ergens van geschrokken te zijn.










Ah, mevrouw Troy was onder het bankje gaan zitten en zat daar erg gemeen naar Lima te loeren. Wij kunnen ons levendig voorstellen dat Lima zich daardoor niet meer zo op zijn gemak voelde want de blikken van mevrouw Troy zijn vaak niet mis, vooral als zij een tikje jaloers dreigt te worden.













Lima keek echter al even link terug, iets wat wij niet van hem verwacht hadden.
Gelukkig gebeurden er verder geen nare dingen, zoals grommen, meppen of andere afschuwlijke zaken. Nee, mevrouw Troy had haar punt gemaakt en ging weer verder met grashappen, en Lima kroop even later weer lekker tussen het nagelkruid. Op bijgaande foto ziet u wellicht al wat kleefgrasjes in zijn vacht? Wel, even later zou hij er nog veel meer verzamelen, en uiteraard vallen deze graszaadjes pas uit de vacht wanneer de haarfabriek thuis op de bank of een dekbed ligt!
Amen!

dinsdag 26 juli 2011

Droevig nieuws

Ik moet helaas meedelen dat Bonya vanochtend bij de dierenarts is ingeslapen.
Ze werd steeds magerder, had telkens diarree en ze begon ook pijn aan te geven bij het aaien van haar zij.
Ze bleek een grote tumor in haar darmen te hebben, er was geen redden meer aan.
Dus toen hebben we maar gekozen voor het beestje en niet voor onszelf.
Ina.



Bonya werd geboren op 26 maart 1996 en kwam toen zij al 13 jaar was bij de familie van Iwan wonen. Zij had daarvóór geen makkelijk leven gehad, al zijn de precieze gegevens daarover nooit vrijgegeven. In het nieuwe gezin paste zij zich echter snel aan en ging het al spoedig veel beter met haar. Wel had zij vaak last van oorontstekingen en moest ze veel "smeerbeurten"ondergaan en pilletjes slikken, maar ze genoot van het veel op schoot liggen en van haar wandelingetjes buiten. Wij mochten haar zelfs een enkele keer bij de redactie als (toevallige) bezoekster ontvangen en zagen haar ook diverse keren in de Katbladstraat wandelen.


Daarnaast mochten wij haar een aantal malen thuis bezoeken.


De laatste maanden ging haar gezondheid echter steeds verder achteruit. We zagen haar al een tijd niet meer buiten en hoorden dat zij regelmatig in de war was, maar daarnaast vermagerde zij sterk en haar krachten namen af. Het werd toen eigenlijk al wel langzaam duidelijk dat Bonya niet meer beter zou worden en in reservetijd leefde. Daarom kreeg Bonya dan ook in haar laatste fase extra veel aandacht en knuffels van haar mensen.


Bonya heeft (na een minder leuk leven) bij haar nieuwe, zorgzame mensen nog twee prachtige, liefdevolle jaren mogen beleven en is 15 jaar geworden.
Wij wensen haar mensen veel sterkte bij hun verdriet, en een hoop troost van hun Iwan, Igor, Caja en Lotje.....


Mevrouw Katblad en haar reporters.